Κατηγορίες Άρθρων / ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ

ΣτΕ 68/1995
από : Anaconda S.A 12.12.2005, Τροποποϊήθηκε ..

Στείλτε το

Εκτύπωση

1. ...
2. Επειδή, συμφώνως προς το άρθρον 17 παρ. 1 του Ν.Δ.3323/1955 "περί φορολογίας του εισοδήματος" (214), εισόδημα εξ οικοδομών είναι το καθ' έκαστον οικονομικόν έτος προκύπτον τοιούτον, είτε δι' εκμισθώσεως ή επιτάξεως, είτε εμμέσως δι' ιδιοκατοικήσεως ή ιδιοχρησιμοποιήσεως, εκ μιας ή πλειόνων οικοδομών, το κτώμενον υπό παντός ιδιοκτήτου, νομέως, επικαρπωτού ή υπό του εις ον μετεβιβάσθη η ενάσκησις του δικαιώματος της επικαρπίας ή υπό του έχοντος δικαίωμα οικήσεως ή χρήσεως των οικοδομών. Εξάλλου, κατ' άρθρον 18 παρ. 2 του αυτού Ν.Δ/τος, "λογίζεται επίσης ότι είναι εισόδημα εξ οικοδομών και η κατά τον χρόνον ανεγέρσεώς της αξία της οικοδομής, της ανεγερθείσης επί εδάφους της
κυριότητος του εκμισθωτού, δαπάναις του μισθωτού, εάν μετά την λήξιν της μισθώσεως του εδάφους περιέρχηται αύτη κατά κυριότητα εις τον εκμισθωτήν. Το ετήσιον εισόδημα εξευρίσκεται ... εκ της κατά τον χρόνον της ανεγέρσεώς της αξίας (της οικοδομής), διά της διαιρέσεως ... εις μέρη ίσα προς τον αριθμόν των ετών, καθ' α διαρκεί η μίσθωσις της γης...".


3. Επειδή, στην προκειμένη περίπτωση, όπως προκύπτει από την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, η ήδη αναιρεσίβλητη ανώνυμη εταιρία η οποία εδρεύει στον Πειραιά, εξεμίσθωσε προς την εταιρία "..................................................." ένα τμήμα από ακίνητο κυριότητός της εκτάσεως 30 στρεμμάτων περίπου, επί της Λεωφόρου Κηφισίας με τους εξής όρους:

1) Η διάρκεια της μισθώσεως να είναι τριετής, ήτοι από 15.9.1976 μέχρι 15.9.1979,

2) Το μίσθιο να χρησιμοποιηθεί ως κινηματογράφος αυτοκινήτων από το μισθωτή,

3) Ο μισθωτής να υποχρεούται όπως με ιδικές του δαπάνες διαμορφώσει το έδαφος, κατασκευάσει θύρες εισόδου και εξόδου, ανεγείρει κατόπιν αδείας των αρμοδίων αρχών κυλικείο, αποχωρητήρια, δωμάτια τοποθετήσεως κινηματογραφικών μηχανών, καθώς και οθόνη,

4) Το μίσθωμα να ορισθεί σε ποσοστό 20% επί των ακαθαρίστων εισπράξεων, μετά την αφαίρεση του φόρου δημοσίων θεαμάτων,

5) Ο μισθωτής να είναι υποχρεωμένος μετά τη λήξη της μισθώσεως να παραδώσει το μίσθιο, οι δε γενόμενες διαρρυθμίσεις, εγκαταστάσεις, κτίσματα και γενικά κάθε δαπάνη γενομένη από το μισθωτή θα παρέμενε προς όφελος του μισθίου, χωρίς ο μισθωτής να έχει το δικαίωμα να ζητήσει αποζημίωση.

Η ανωτέρω μίσθωση παρετάθη μέχρι την 31.3.1980. Από την μισθώτρια εταιρία εγένοντο επί του μισθίου οικοπέδου δαπάνες συνολικού ποσού εκ δραχμών 4.592.605, για τις ειδικώτερον αναφερόμενες στην αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση εγκαταστάσεις. Εν συνεχεία, με το από 8.4.1980 ιδιωτικό συμφωνητικό μεταξύ της αναιρεσιβλήτου εταιρίας και της μισθώτριας, η δεύτερη ανέλαβε την υποχρέωση, κατά τη λήξη της μισθώσεως, η οποία, με το άρθρο 18 του Ν.813/1978, παρετάθη μέχρι συμπληρώσεως 10 ετών, να παραλάβει όλα τα υλικά των κατασκευασθεισών εγκαταστάσεων και να επαναφέρει τα πράγματα στην κατάσταση την οποία τα παρέλαβε. Εξάλλου, η μισθώτρια εταιρία απεζημιώθη από το Δημόσιο με την υπ'αριθ. 1403/1980 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών για την επιβληθείσα απαλλοτρίωση μέρους των εγκαταστάσεων τις οποίες είχε κατασκευάσει στο ως άνω ακίνητο της αναιρεσιβλήτου.

Η φορολογική αρχή εθεώρησε το προεκτεθέν ποσό των γενομένων δαπανών στο μίσθιο ως εισόδημα της αναιρεσιβλήτου από οικοδομές, καθορίσασα το ανάλογο για το οικονομικό έτος 1979 ποσό εκ δραχμών 1.296.735, το εκδοθέν όμως υπ' αριθ. 241α/1980 συμπληρωματικό φύλλο ελέγχου φόρου εισοδήματος του οικονομικού εφόρου ανωνύμων εταιριών Πειραιώς, ηκυρώθη από το Διοικητικό Πρωτοδικείο, κατ' αποδοχήν της προσφυγής της αναιρεσιβλήτου. Το Διοικητικό Εφετείο λαβόν υπόψη ότι με τη μεταγενέστερη από 8.4.1980 συμφωνία, καταρτισθείσα διαρκούσης της μισθώσεως κατ' ελευθέρα βούληση των μερών, όλες οι
κατασκευές και οι εγκαταστάσεις, τις οποίες επραγματοποίησε η μισθώτρια εταιρία, θα απεσύροντο από την ίδια και τα πράγματα θα επαναφέροντο στην προτέρα κατάσταση κατά τη λήξη της μισθώσεως και ότι ούτε στο συμφωνητικό της μισθώσεως, ούτε στην έκθεση ελέγχου, αναφέρεται ότι οι μεταβολές στο μίσθιο, οι οποίες εγένοντο από τη μισθώτρια εταιρία, είχον συμφωνηθεί ως αντάλλαγμα της χρήσεως, έκρινε ότι ορθώς με την πρωτόδικη απόφαση εκρίθη ότι το ως άνω ποσό δαπανών επί του μισθίου δεν αποτελεί εισόδημα από οικοδομές της αναιρεσιβλήτου εταιρίας.


4. Επειδή, η ως άνω κρίση του Διοικητικού Εφετείου, στηριχθείσα στη διαπίστωση ότι διαρκούσης της μισθώσεως του ακινήτου συνεφωνήθη μεταξύ της αναιρεσιβλήτου και της εκμισθώτριας εταιρίας η άρση των γενομένων κατασκευών, οι οποίες, άλλωστε, δεν είχον συμφωνηθεί ως αντάλλαγμα της χρήσεως του μισθίου, είναι νόμιμος, διότι, υπό τα πραγματικά αυτά περιστατικά, δεν συντρέχει περίπτωση εφαρμογής της διατάξεως του άρθρου 18 παρ. 2 του Ν.3323/1955. Ο δε ειδικώτερον προβαλλόμενος λόγος αναιρέσεως, ότι η άρση των κατασκευών επί του μισθίου συνεφωνήθη μετά τη λήξη της μισθώσεως, είναι απορριπτέος ως ερειδόμενος επί εσφαλμένης προϋποθέσεως, διότι η μίσθωση αυτή είχε παραταθεί αναγκαστικώς με τη
διάταξη του άρθρου 18 του Ν.813/1978.


5. Επειδή, κατά ταύτα, η αίτηση αναιρέσεως είναι απορριπτέα στο σύνολό της.